Zet een stelletje jonge creatieve honden bij elkaar......

Hoe moet je muziek op het met een Mercury Prize gewonnen debuutalbum, voor Brits album van het jaar, van English Teacher omschrijven? Hun muziek is vaak complex, episch en kent invloeden uit de indie-rock, prog, punk, folk, en nog wel meer. Ruim 50 minuten(!) vliegt de muziek van links naar rechts en weer, via een omweggetje, terug. Soms intens, soms gevoelig, vaak beide. En dat is geen algemene beschrijving van de hele plaat maar van bijna ieder nummer!
Zangeres Lily Fontaine heeft een prachtige soulvolle stem en wisselt spraak en zang met elkaar af. Dat hoor je wel vaker de laatste tijd. De liedjes met de zanglijnen zijn wel het mooist vind ik. Ook omdat ik niet zoveel heb met gesproken songteksten.
Dit gezegd hebbende valt er dus heel wat te beluisteren op de plaat. Vervelen zul je je niet snel. Het is dan natuurlijk razend knap dat ook ieder nummer echt interessant is.

De muziek

Het gaat te ver om ieder nummer te omschrijven. Allemaal even mooi/goed/leuk. Opener Albatross typeert gelijk het hele album. Zeer wisselend van tempo en instrumentatie. Broken Biscuits (mooie titel) kent een stuwende piano maar gaat halverwege ineens tijdelijk over op heel ander gitaarritme om vervolgens weer terug te keren naar de piano. Oh nee, hoor ik daar ineens een saxofoon, en het liedje eindigt in chaos. Titelnummer This Could Be Texas opent als een spannende intro van één of andere symfonie, maar niet voor lang want een jazz-achtige ritmesectie neemt het over, maar ineens aan het einde keert de symfonie terug. Nearly Daffodils kent een heerlijk dromerig refrein maar een stevig indierock intermezzo en de repeterende gitaar/piano daarna zorgt voor de twist, natuurlijk. Er volgen twee prachtige ballads waarbij de stem van Lily Fontaine tot een hoogtepunt komt. Heel mooi. Slotnummer Albert Road mag niet ontbreken bij deze beschrijving. Een epische haast symfonische opbouw, met een schreeuwende zangeres op het einde. Prachtig, prachtig!!

Kwaliteit vinyl

Ruim 50 minuten muziek op één vinyl drukken gaat enigszins ten koste van de geluidskwaliteit en dat is jammer genoeg goed te horen. Het klinkt allemaal wat dun en, mag ik het zeggen, ja, digitaal. Spijtig want de muziek vraagt eigenlijk om een goed geluid. Misschien komt er nog een keer een speciale dubbelvinyl uitgave? Ik hoop het.

In oktober dit jaar speelt English Teacher op het London Calling festival in Paradiso in Amsterdam. En wie heeft daar kaartjes voor? Natuurlijk.