Droevenis vertaalt in prachtige liedjes.

Sophie Allison is een ster in het schrijven van prachtige liedjes. Dat bewees ze al op de vorige platen. Wanneer dan ook nog de aanleiding een droevige persoonlijke gebeurtenis is dan doet ze nog een stapje extra. Wat een donkere plaat. Wat een pijn. En wat prachtig. Toen ik hem gisteren weer eens draaide moest ik een traantje wegpinken bij het zoveelste mooie nummer.

Muziek

Maar er is iets speciaals met Evergreen. Je voelt de pijn maar tevens dat het ergste achter de rug is. Het gevoel is nog vers maar er wordt teruggekeken en heel soms al hoopvol vooruitgekeken. Ze kan weer ademen. Woorden die in me opkomen bij het luisteren van de plaat zijn contemplatief en pastoraal. Het levert een aantal prachtige nummers op . Opener Lost zet de toon.

I’ve got her name
I’ve got her face and all these things
But I don’t know what’s in her dreams
It’s lost to me
I’ve got a way
Of keeping her with me where I go
But how she feels, I’ll never know
It’s lost to me

M is een typisch Soccer Mommy nummer maar eindigt met een geweldige mooie fluitsolo. Absoluut hoogtepunt van kant A zijn Some Sunny Day :

But I know some sunny day, babe
I’ll see your face
Painted in a summertime that won’t fade
When I close my eyes, yeah

en afsluiter Changes. Onbeschrijfelijk mooie melodielijnen en de zang klinkt echt oprecht. Soccer Mommy zing vaak wat fluisterend en dat is nu ook zo maar net wat meer op de voorgrond en duidelijker te volgen.

Opener op B is Abigail en dit klinkt zowaar wat zonniger met een aanstekelijke melodie en refrein. Heerlijk nummer. Dreaming of Falling is een ander hoogtepunt. Dit nummer zit heel mooi in elkaar en werkt naar een climax. De tokkel van de gitaar in dit nummer is ook fantastisch. Deze spettert uit de speakers. Slotnummer Evergreen kon niet beter worden gekozen. De uitdrukking dat iets in schoonheid sterft is hier nadrukkelijk van toepassing maar dan niet in de feitelijke betekenis. Je blijft als luisteraar leeg achter, enigszins verdwaasd en droef. Zoveel schoonheid op één plaat!

Een recensent van Dansende Beren gaf de plaat slechts 2,5 sterren en vond het weinig verassend. Deze mijnheer gooit alle treurige en langzame nummers op één hoop als inwisselbaar en heeft een duidelijke voorkeur voor de ruigere nummers. Volgens mij zijn er twee fouten gemaakt bij deze recensie: 1. er is niet goed geluisterd en 2. de verkeerde recensent voor deze plaat. Misschien wel een derde is dat deze man niet van het gevoelige type is. Dat is wel een vereiste bij het beluisteren van deze plaat.
Gelukkig lees ik een hoop positieve reacties en ook Krenten uit de Pop vind het de beste Soccer Mommy tot nu toe.

Bijzaken

Ik schrijf niet vaak over het artwork van de plaat maar dat moet nu echt. Wat een prachtige cover en binnenhoes. Het schijnt dat Soccer Mommy tijdens de rouwperiode vele kilometers heeft rondgereden in haar geliefde Tennessee. De natuur heeft natuurlijk ook bijgedragen aan de verwerking van het verlies. Mijn versie heeft een gesigneerde poster en de plaat is heel mooi groen gemarmerd, en tegen het licht gehouden bruin. Ik ben meer van de zwarte elpee maar dit is schitterend.

De geluidskwaliteit is ten opzichte van de vorige twee platen enorm verbeterd. Deze klonken nogal lofi. De op deze plaat meer organische muziek verdient een transparant geluid en dat is goed gelukt.
Soccer Mommy bewijst maar weer eens een hele goede liedjesschrijver te zijn. Iemand die een groot verdriet in zulke mooie melodieën weet te verwoorden is wat mij betreft een groot kunstenaar.
5 sterren. Als ik die zou geven.