Retrokid is Steven van der Hoeff. De site toont een reeks artikelen, of praatjes en plaatjes zoals ik het graag noem, van twee onderwerpen die mij beroepsmatig én persoonlijk interesseren: design en vinyl.

Design

De afgelopen (20+) jaren heb ik enorm veel kennis opgedaan op het gebied van webontwikkeling. Toen het web nog in de kinderschoenen stond, Microsoft FrontPage dé tool was om websites mee te bouwen, Wordpress nog niet bestond en Adobe hard bezig was de losse creative tools te gaan combineren, ben ik begonnen. Leuk weetje: tijdens mijn stage aan de school voor fotografie heb ik kennis gemaakt met Photoshop versie 1.0!
In mijn werk heb ik met een team van ontwikkelaars vele sites en apps gemaakt. Mijn functie was die van front-end ontwikkelaar. Voor mij hield dat in dat ik mij bezig hield met de ontwerp-, bouw- en testfases. Html, css, adobe cc, ux/ui om zo maar wat trefwoorden te noemen. Ook onderhield ik de contacten tussen ons team en de aangesloten organisaties waarvoor wij de software maakten. Medewerkers van het management (communicatie, bestuur) meestal. De organisatie waarvoor ik werkte is er in 2023 mee gestopt.

Op deze site hou ik praatjes over allerlei designaspecten. De belangrijkste hiervan is: toegankelijkheid. Ik kom veel goede maar waarschijnlijk nog meer slechte voorbeelden hiervan tegen op het web. Ook lees ik veel artikelen hierover op bijvoorbeeld Medium en UX planet en in boeken van A List Apart. Ik reageer graag op wat ik zie én lees. Ongezouten maar, hoop ik, altijd gefundeerd. Daarnaast toon ik ook eigen werk.

Vinyl

In de jaren ’70 sliep ik op een zolderkamertje en mijn oudere broer in de kamer naast mij draaide elpees van vooral Genesis, Yes en Pink Floyd. Ik werd door die muziek natuurlijk beïnvloed en heb lange tijd ook naar vooral symphonische-, of zoals het later werd genoemd, progressieve rock geluisterd. Na mijn diensttijd ben ik naar Den Haag verhuisd om de opleiding Fotografie te doen. Eén van mijn eindexamen foto’s is toen opgemerkt door de eigenaar van een klein progressief muzieklabel dat SI music heette. Een paar jaar heb ik vervolgens vele bandjes gefotografeerd en cd hoezen gemaakt, in Nederland maar ook in Engeland. In mijn portfolio kun je een aantal van die werken terugvinden.

Mijn collectie elpees heb ik op een gegeven moment verkocht. Omdat 1) de cd in opmars was en ik dacht dat vinyl verleden tijd zou worden en 2) ik geld nodig had om een huurachterstand te betalen. Tsja…. zo gaat dat. Natuurlijk veel later erg spijt hiervan gehad.
Twee jaar geleden heb ik echter de vinyldraad weer opgepakt. Ik heb geïnvesteerd in een mooie analoge hifiset en ben begonnen met het kopen van nieuw vinyl. Mijn smaak is intussen wel veranderd. De muziek van vroeger draai ik vrijwel nooit meer. Het is nu vooral indie pop en rock. Maar ook elektronica, techno, dance en alles gecombineerd. Dus van Addy tot Why Bonnie. Met daartussen oa. Babeheaven, Funkstörung, Kelly Lee Owens, Moderat, Phoebe Bridgers en veel meer. 150 platen inmiddels en groeiende. Platen koop ik op basis van luisteren naar Tidal, Pinguin radio en Indie pop rocks van Soma FM. En ik lees veel muzieksites om nieuwe muziek te ontdekken. Het valt me daarbij op dat ik het vaak niet eens ben met de (door platen-winkels en maatschappijen gekleurde?) recensies. Daarom dacht ik ‘waarom doe ik het zelf niet?’ Gewoon een eigen persoonlijke en eerlijke mening over wat ik hoor. Misschien hebben andere mensen hier wat aan. Daarnaast kan ik ook meteen informatie toevoegen over de geluidskwaliteit van een plaat want dat vind ik bijna nooit ergens terug. De kwaliteit van een opname (of mastering of wat dan ook, ik ben geen expert) kan me namelijk behoorlijk ergeren. Je betaald minimaal 26 euro, en vaak veel meer, en dan hoor je een bedroevende opname. Een plaat onwaardig. Schel, plat, geen bas. Ik heb er een aantal van. De digitale versie klinkt vaak beter. Gelukkig is het ook vaak andersom. Warm, diepgang, dynamisch, helder.