Een tikkeltje gekte verpakt in een melodieuze en chaotische muzikale mix.

Zangeres en gitarist Clari Freeman-Taylor, bassist en op viola Saya Barbaglia, en drummer David Addison. Zij vormen sinds een paar jaar Mary in the Junkyard. Chaotisch en melodieus, zo omschrijven ze zelf hun muziek. Helemaal waar lijkt me. Deze EP is in een kleine oplage verschenen en ik was zo gelukkig een exemplaar te kunnen krijgen via Norman Records. De volgende dag was de oplage uitverkocht. In Engeland heeft de band inmiddels een enorme live reputatie opgebouwd. Het optreden dat ik heb gezien hier in Rotown tijdens de Tour de France Femmes festiviteiten was muzikaal erg goed maar wel heel ingetogen op het podium. Niets vergeleken met wat er op YT te zien is. Misschien nog wennen aan het publiek ‘abroad’? Hieronder een fragment van slotnummer Tuesday.

De nummers op deze EP zijn wat vreemd verdeelt. 4 nummers op A en 1 nummer op B. De oorspronkelijke (digitale) EP bestond uit 4 nummers, dat is waarschijnlijk de reden hiervoor. Tuesday op kant B is van latere datum. De toon op alle nummers is hetzelfde zoals hierboven al genoemd. Chaotisch maar zeer melodieus. Mooie dromerige passages worden afgewisseld met complexe geluidsmuren. Indiepop op en top met wat typische engelse haast prog-achtige invloeden. De uithalen op de viool (eigenlijk viola) geeft de muziek een aparte twist. Op de twee laatste nummers van kant A speelt dit instrument een prominente rol. Teeth heeft een haast hysterisch verloop. Het persoonlijk mooiste nummer vind ik Marble Arch. Prachtige opbouw met een heerlijk refrein. De tussenpassages bouwen dromerig op. Eigenlijk zijn alle nummers van hetzelfde hoge niveau. Veel tempowisselingen en gelaagdheid.

Blijft natuurlijk de discussie over de het stemgeluid van zangeres Clari Freeman-Taylor. Ze klinkt erg jong en meisjesachtig maar ook wat sprookjesachtig. Redelijk onverstaanbaar ook. Het past wel goed bij de muziek maar ik weet niet of ik hier aangenaam een hele plaat naar kan luisteren. Hoe zou de muziek klinken met een andere stem? Tsja. Ze is natuurlijk ook nog jong dus wellicht veranderd het stemgeluid nog met de jaren.

Mocht de band bij elkaar blijven en op hetzelfde niveau muziek blijven maken dan zou het wel eens een grote naam gaan worden. De nieuwe nummers die ze speelden in Rotown beloven veel goeds.

Kwaliteit van het vinyl is uitstekend! Bravo, zo kan het dus gewoon ook. Klein, onafhankelijk en mensen die weten wat ze doen. Dynamisch, bas, gelaagdheid, alles is aanwezig. Meerdere duimen omhoog!

Er is een mooi interview op YT te zien die de VPRO maakte voor hun optreden op het MOMO festival dit jaar.