Breekbare muziek.

Vorig jaar zag ik in Vredenburg in Utrecht een verlegen vrouw op het podium staan om haar laatste album Little Oblivions te promoten. Beetje jammer dat ze dat ook steeds wilde benoemen. Het hoort namelijk zo bij Julien Baker. Dat is wat ze is en wat haar muziek en prachtig breekbare stem zo bijzonder mooi maakt.

Little Oblivions is de eerste plaat die klinkt als een band. Waar de vorige platen vooral in een akoestische singer-songwriter setting klinken is dit nu niet het geval. Opener Hardline is hier een goed voorbeeld van. Een terechte opener ook van haar live optreden vorig jaar. De gitaar blijft een hoofdrol spelen maar nu veel meer begeleid door andere instrumenten. In Song in E en Ziptie hoor je de prachtige breekbare stem van Julien. Hoogtepunt
is de slechts door piano begeleide stem in Song in E. Kippenvel.

I wish you’d come over
Not to stay, just tell me that I was your biggest mistake to my face
And then leave me alone in an empty apartment
Face down in the carpet
I wish you’d hurt me
It’s the mercy I can’t take

Mooie plaat waar ik veel naar geluisterd heb inmiddels. Het is vooral haar stem die de muziek voor mij zo bijzonder maakt. Je hoort gewoon dat het echt zo is, dat ze het meent en zo beleeft. Julien Baker maakt wat mij betreft pure en geloofwaardige muziek. Het is indie pop (en soms wat rock) op zijn best.

Kwaliteit vinyl

Redelijk in orde (?) Niet alles klinkt even dynamisch en soms verzand het geluid in een warboel. Ik mis de warmte die bijvoorbeeld Punisher van Phoebe Bridgers wel heeft. Maar omdat de plaat genoeg rustige passages kent (Song In E klinkt fantastisch) valt het eindoordeel dus wel mee. Redelijk in orde.