Een avondje dia's kijken.

De muziek van Lucy Dacus op Home Video wijkt wat af van de platen van sisters in crime Phoebe Bridgers en Julien Baker. Bridgers is dromerig en mysterieus en haar teksten wat abstract. Baker raakt je ziel met haar stem en maakt veel gevoelige liedjes.
Lucy Dacus is directer. Haar muziek én de teksten. Hoe klinkt het? Beetje americana, wat country, folk en natuurlijk indie. Het is allemaal wat meer recht voor zijn raap. Haar stem is mooi en rustig maar mist de diepgang van Julien Baker. Het klinkt allemaal wat gedragen en gelaten. Alsof ze er wel vrede mee heeft. Misschien is dat zo, de teksten gaan over vroeger, jeugd, schooltijd en de minder leuke dingen die ze heeft meegemaakt. Het beetje humor wat je soms hoort geeft misschien wel aan dat ze er overheen is?

Er staan genoeg pareltjes op de plaat. Christine begint rustig met zang en een piano. Er zit veel galm in haar stem wat heel goed werkt bij de iele pianoklanken. Later als de synths worden toegevoegd aan het refrein ontstaat een heel mooi gedragen – daar is ie weer – liedje.
VBS is ook zo’n verhalend liedje, dat is denk een goede omschrijving. Alsof ze een brief of boek aan het voorlezen is kabbelt (positief!) het liedje voort met ondersteunende drums en gitaar. Het verhaal is donker en triest. Dark feel darker than before klinkt in de slotnoten.
Slotstuk Triple Dog Dare (een uitdrukking dat een extreme vorm van durven aangeeft waarbij je iemand aanmoedigt iets te doen), ruim 7 minuten gedragen en gelaten muziek en zang met typische Julien Baker gitaarstukjes eindigt in prachtige explosie van alle instrumenten samen.

Samengevat. Een mooi luisterbaar album maar ik vind het wel minder dan de platen van de eerder genoemde dames. Het échte gevoel dat ik hoor bij Julien Baker en de dromerige liedjes van Phoebe Bridgers mis ik hier wel.

Kwaliteit vinyl

Redelijk. Haar stem zit erg vooraan in de productie met veel galm en zeker in de rustige nummers werkt dat erg goed. Net als de andere platen van haar ‘zusters’ bij Matador records is het wat lofi. Beetje gruizelig, korrelig, zoiets. Zet de muziek niet te hard, voeg wat bas toe als dat kan en het is lekker luisteren.