Reis naar de sterren en weer terug.

De eerste van een serie van drie plaatjes van het supertrio Phoebe Bridgers, Lucy Dacus en Julien Baker. Ik noem de term supertrio omdat de dames zo genoemd worden in de media met hun samenwerkingsproject Boygenius. Ik ben het daar niet mee eens maar daarover in een ander plaatje.
Punisher is het tweede solo-album van Phoebe Bridgers.
De plaat zit in een klaphoes met een prachtige foto van haar onder een sterrenhemel. Ook is een uitgebreid boekje meegeleverd met teksten en bij ieder nummer mooie illustraties van Chris Ridell. Het voelt enigszins sprookjesachtig aan. De realiteit in haar teksten vraagt soms om een vlucht ver weg van hier, naar de sterren.

Ik vind het heel mooi en de muziek is in het algemeen rustig ondanks de toevoeging van veel strijkers en zo nu en dan een hoorn. De mix van instrumenten is heel subtiel en daarom best spannend om naar te luisteren vind ik. Dromerig is misschien de beste omschrijving. Natuurlijk hoor je dit alleen goed met een top! installatie.
Haar stem is wat meisjesachtig maar er klinkt een aardige dosis ervaring in wat het aangenaam maakt om naar te luisteren. Er zijn ook een aantal nummer die wat minder ingetogen zijn zoals Kyoto. Een lekker uptempo singeltje. Het slotstuk van I know the End lijkt te eindigen in een soort van apocalyps. De melodie neemt een wending en alles en iedereen (lees: de dames hierboven genoemd) wordt hierbij ingezet. Prachtig.

Favoriete nummers

• Garden Song
• Punisher
• Moon Song
• Savio Complex
• I Know the End

Kwaliteit vinyl

Een mooi warm geluid waarbij de subtiele elektronische invloeden goed te horen zijn. Dat maakt het een heerlijke plaat om s’avond laat op een laag volume naar te luisteren.