Last van het couplet syndroom.

Het eerste album van Loupe heeft last van het zogenaamde couplet syndroom. De meeste liedjes hebben een mooi refrein maar een liedje bestaat niet alleen uit een refrein. Deze moeten aan elkaar worden gelijmd door een couplet. Couplet – refrein – couplet – refrein. Afijn je snapt het. En daar gaat het mis op deze plaat. Vervelend saai zijn deze coupletten. Een paar uitzonderingen gelukkig. Opener I keep changing is het mooiste liedje van de plaat. Spannend, van begin tot eind. Ook de zang van Julia Korthouwer is bij uitzondering goed op dit nummer. Want daar is de tweede tekortkoming van deze plaat. De zang. Jong en meisjesachtig. Wat mis ik dan toch Lisa Brammer die op Dakota meezong. Lonely dance is ook mooi al dreigt het syndroom hier ook maar het prachtige refrein met heerlijke gitaarlijnen maakt veel goed. Catch my swing is muzikaal erg fijn maar de zang doet afbreuk aan het mooie nummer. Einde van dit nummer is heerlijk mysterieus en spacy.

Ik heb Loupe live mogen zien in Berlijn vorig jaar tijdens een bandpresentatie van het Sinnbus label en was toen best onder de indruk en had hoge verwachtingen van de plaat. Jammer genoeg zijn deze verwachtingen niet ingelost.
De zang en de niet coherente liedjes dragen bij het wat onvolwassen gevoel dat ik krijg bij het beluisteren van de plaat. Het is het nét niet en soms helemaal niet. Potentie genoeg, daar zijn het erg goede muzikanten voor. Ik heb wel begrepen dat Julia inmiddels de band verlaten heeft en er een nieuwe zangeres is aangetrokken. Ik heb haar nog niet kunnen horen maar ben zeer benieuwd. Het kan denk ik alleen nog maar beter worden op een volgende plaat dus daar ga ik dan maar van uit. Ik was dolverliefd op Dakota en ben best geneigd dat ook op Loupe te worden.

Kwaliteit vinyl.

De plaat klinkt best goed (hé, bij Sinnbus/Excelsior weet men wat men doet) maar wel wat metalig in de zang en keyboards. Metalig, digitaal, wat gecomprimeerd. Verder veel gelaagdheid en diepte. Dikke voldoende.